„Ponury” i „Nurt” znów zwołali w Niebie zbiórkę… 17 maja 2016 r. w Warszawie zmarł Zbigniew Marian Męczyński „Zawadzki”, jeden z ostatnich żołnierzy służących pod rozkazami legendarnych cichociemnych.
Zbigniew Marian Męczyński urodził się 9 kwietnia 1923 r. w Warszawie w rodzinie Mariusza i Marii. Ojciec walczył w wojnie polsko-radzieckiej 1920 r.,
za co został odznaczony Krzyżem Walecznych. Ciotka Stanisława Męczyńska
walczyła jako sanitariuszka w Powstaniu Warszawskim w 1944 r. i zginęła
na Placu Napoleona.
Już w szkole powszechnej działał w ZHP. Na początku września 1939 r. z zastępem harcerzy otrzymał zadanie pilnowania na Dworcu Głównym PKP wagonów towarowych z dobytkiem uciekinierów z Wolnego Miasta Gdańska. W kilka dni później w trakcie wymarszu grupy harcerzy z Warszawy na wschód dotarł do Garwolina. Tam podjął decyzję powrotu do rodzinnego miasta.
Podczas okupacji niemieckiej kontynuował naukę na tajnych kompletach. Zdał małą maturę i ukończył technikum elektryczne [?]. Zaangażowany był nadal w działalność ZHP w konspiracji. W styczniu 1940 r. wstąpił do „Szarych Szeregów” pod komendą hm. Mirskiego. Przydzielony do hufca „Szkół Bojowych” hm. Jerzego Kozłowskiego „Kołłątaja”. Tutaj otrzymywał do wykonania poważniejsze zadania w ramach tzw. małej dywersji.
Równolegle w rodzinnym mieszkaniu przy ul. Freta, gdzie mieszkał od urodzenia, prowadzone były tajne komplety, konspiracyjny kurs podchorążych i szkolenia konspiracyjne. Wpadka i aresztowania w organizacji spowodowały konieczność opuszczenia Warszawy w styczniu 1944 r. Jako „spalony” w stolicy, w lutym 1944 r. przeszedł do AK i ze względów bezpieczeństwa został odkomenderowany w Góry Świętokrzyskie.
Przydzielony został do plutonu chor. Tomasza Wagi „Szorta” w Oddziale Partyzanckim 2 Pułku Piechoty Legionów AK. Wraz z rozwinięciem oddziałów na czas operacji „Burza” został dowódcą drużyny 2 plutonu 3 kompanii I batalionu 2 pp Leg. AK.
Drużyna pchor. „Zawadzkiego” 25 lipca 1944 r. wyznaczona została jako ubezpieczenie miejsca postoju I batalionu 2 pp Leg. AK, kwaterującego wówczas w Milejowicach. Żołnierze stanowiska zajęli w Nagorzycach, w pobliżu miejsca, gdzie dziś stoi kościół. Podczas warty zdołali zatrzymać i rozbić niemiecki samochód jadący w kierunku Opatowa. W aucie zginęło 2 lub 3 żołnierzy i jeden oficer w stopniu Hauptmana (kapitana). Kolejny żołnierz zdołał uciec z rozbitej maszyny. Został zastrzelony dopiero przez chor. Tomasza Wagę „Szorta”, który nadbiegł z posiłkami na placówkę.
Walczył m.in. pod Dziebałtowem (26/27 sierpnia 1944 r.), gdzie kombinowany oddział 2 pp Leg. AK przypuścił atak na stanowiska baterii artylerii niemieckiej.
Rozkazem komendanta Okręgu Radomsko-Kieleckiego AK L. 217 z 21 stycznia 1945 r. odznaczony został Krzyżem Walecznych.
W 1945 r. powrócił do Warszawy, gdzie zamieszkał na stałe. W 1953 r. ukończył studia na Wydziale Stomatologii Akademii Medycznej w Warszawie. Był lekarzem stomatologiem z powołania i szanowanym przełożonym. Pracował w Wydziale Zdrowia Stołecznej Rady Narodowej w Warszawie. Przepracował w zawodzie ponad 60 lat. Kochał Warszawę. Od młodości pasjonował się historią Polski i świata. Do późnego wieku uczestniczył w spotkaniach na Wykusie, opłatkach i pracach Środowiska „Ponury”–„Nurt”.
Z dniem 12 października 1973 r., na podstawie rozkazu personalnego szefa Departamentu Kadr Ministerstwa Obrony Narodowej nr 0202 z dnia 24 września 1973 r. awansowany został do stopnia majora.
Za swoje wojenne dokonania odznaczony został m.in. Krzyżem Walecznych, Krzyżem Partyzanckim i Krzyżem Armii Krajowej.
Zmarł 17 maja 2016 r. w Warszawie. Uroczystości pogrzebowe odbędą się 31 maja 2016 r. o godz. 13.00 w kościele pw. Najświętszego Zbawiciela w Warszawie (pl. Zbawiciela). Spocznie na cmentarzu na Starych Powązkach.
Już w szkole powszechnej działał w ZHP. Na początku września 1939 r. z zastępem harcerzy otrzymał zadanie pilnowania na Dworcu Głównym PKP wagonów towarowych z dobytkiem uciekinierów z Wolnego Miasta Gdańska. W kilka dni później w trakcie wymarszu grupy harcerzy z Warszawy na wschód dotarł do Garwolina. Tam podjął decyzję powrotu do rodzinnego miasta.
Podczas okupacji niemieckiej kontynuował naukę na tajnych kompletach. Zdał małą maturę i ukończył technikum elektryczne [?]. Zaangażowany był nadal w działalność ZHP w konspiracji. W styczniu 1940 r. wstąpił do „Szarych Szeregów” pod komendą hm. Mirskiego. Przydzielony do hufca „Szkół Bojowych” hm. Jerzego Kozłowskiego „Kołłątaja”. Tutaj otrzymywał do wykonania poważniejsze zadania w ramach tzw. małej dywersji.
Równolegle w rodzinnym mieszkaniu przy ul. Freta, gdzie mieszkał od urodzenia, prowadzone były tajne komplety, konspiracyjny kurs podchorążych i szkolenia konspiracyjne. Wpadka i aresztowania w organizacji spowodowały konieczność opuszczenia Warszawy w styczniu 1944 r. Jako „spalony” w stolicy, w lutym 1944 r. przeszedł do AK i ze względów bezpieczeństwa został odkomenderowany w Góry Świętokrzyskie.
Przydzielony został do plutonu chor. Tomasza Wagi „Szorta” w Oddziale Partyzanckim 2 Pułku Piechoty Legionów AK. Wraz z rozwinięciem oddziałów na czas operacji „Burza” został dowódcą drużyny 2 plutonu 3 kompanii I batalionu 2 pp Leg. AK.
Drużyna pchor. „Zawadzkiego” 25 lipca 1944 r. wyznaczona została jako ubezpieczenie miejsca postoju I batalionu 2 pp Leg. AK, kwaterującego wówczas w Milejowicach. Żołnierze stanowiska zajęli w Nagorzycach, w pobliżu miejsca, gdzie dziś stoi kościół. Podczas warty zdołali zatrzymać i rozbić niemiecki samochód jadący w kierunku Opatowa. W aucie zginęło 2 lub 3 żołnierzy i jeden oficer w stopniu Hauptmana (kapitana). Kolejny żołnierz zdołał uciec z rozbitej maszyny. Został zastrzelony dopiero przez chor. Tomasza Wagę „Szorta”, który nadbiegł z posiłkami na placówkę.
Walczył m.in. pod Dziebałtowem (26/27 sierpnia 1944 r.), gdzie kombinowany oddział 2 pp Leg. AK przypuścił atak na stanowiska baterii artylerii niemieckiej.
Rozkazem komendanta Okręgu Radomsko-Kieleckiego AK L. 217 z 21 stycznia 1945 r. odznaczony został Krzyżem Walecznych.
W 1945 r. powrócił do Warszawy, gdzie zamieszkał na stałe. W 1953 r. ukończył studia na Wydziale Stomatologii Akademii Medycznej w Warszawie. Był lekarzem stomatologiem z powołania i szanowanym przełożonym. Pracował w Wydziale Zdrowia Stołecznej Rady Narodowej w Warszawie. Przepracował w zawodzie ponad 60 lat. Kochał Warszawę. Od młodości pasjonował się historią Polski i świata. Do późnego wieku uczestniczył w spotkaniach na Wykusie, opłatkach i pracach Środowiska „Ponury”–„Nurt”.
Z dniem 12 października 1973 r., na podstawie rozkazu personalnego szefa Departamentu Kadr Ministerstwa Obrony Narodowej nr 0202 z dnia 24 września 1973 r. awansowany został do stopnia majora.
Za swoje wojenne dokonania odznaczony został m.in. Krzyżem Walecznych, Krzyżem Partyzanckim i Krzyżem Armii Krajowej.
Zmarł 17 maja 2016 r. w Warszawie. Uroczystości pogrzebowe odbędą się 31 maja 2016 r. o godz. 13.00 w kościele pw. Najświętszego Zbawiciela w Warszawie (pl. Zbawiciela). Spocznie na cmentarzu na Starych Powązkach.
Panie świeć nad jego duszą..
OdpowiedzUsuń