Drugie wydanie biografii „Ponurego”

Cichociemny por. Jan Piwnik "Ponury"
 (Kwatera mjr. "Ponurego" w Janowicach)

Pod koniec marca  br., z okazji 70-tej rocznicy śmierci Jana Piwnika, na rynku księgarskim pojawi się II (uzupełnione i poprawione) wydanie książki mojego autorstwa pt. Droga „Ponurego”. Rys biograficzny majora Jana Piwnika. Pierwsze wydanie miało miejsce w październiku 2011 r. Rok później za niniejszą publikację otrzymałem Nagrodę im. Profesora Tomasza Strzembosza dla autora najlepszej (debiutanckiej lub drugiej w karierze) książki dotyczącej najnowszej historii Polski.

Książka stanowi pierwszą w pełni naukową publikację biograficzną poświęconą majorowi (pułkownikowi) Janowi Piwnikowi. Oparta została na bogatym materiale źródłowym z archiwów w Polsce i Wielkiej Brytanii. W dużej części są to źródła niepublikowane, pozwalające zrekonstruować nieznane okresy życia bohatera oraz wskazać błędy faktograficzne dotychczas powielane w literaturze przedmiotu. Oprócz archiwaliów, w pracy wykorzystano szereg relacji oraz wspomnień, przez co wiele jej fragmentów ma charakter czysto dokumentalny.

Major (pułkownik) Jan Piwnik „Ponury” był postacią nieprzeciętną, o niezwykle twardym charakterze oraz wielkiej charyzmie. To jeden z najsłynniejszych cichociemnych – spadochroniarzy Armii Krajowej, legendarny dowódca partyzantki w Górach Świętokrzyskich oraz na Nowogródczyźnie. W okresie międzywojennym oficer rezerwy artylerii, funkcjonariusz Policji Państwowej oraz ochroniarz polskich premierów. Podczas wojny obronnej 1939 r. dowódca kompanii policyjnej broniącej linii Pilicy. Internowany na Węgrzech, skąd zbiegł i poprzez Jugosławię oraz Włochy przedostał się do Polskich Sił Zbrojnych we Francji. Po ewakuacji Wojska Polskiego do Wielkiej Brytanii służył w 4 Brygadzie Kadrowej Strzelców, przemianowanej następnie na 1 Samodzielną Brygadę Spadochronową. Wszechstronnie wyszkolony na kursach dla cichociemnych. W 1941 r. zrzucony do Polski jako jeden z pierwszych skoczków.

W strukturach podziemia początkowo w komórce odbioru zrzutów krypt. „Syrena” KG ZWZ-AK, następnie dowódca II Odcinka wydzielonej organizacji dywersyjnej „Wachlarz” oraz wykładowca w szkole dywersyjnej „Zagajnik”. Od maja 1943 r. dowódca partyzantki na Kielecczyźnie, a od czerwca tego samego roku szef dywersji okręgu radomsko-kieleckiego AK. Twórca największej w tym czasie siły partyzanckiej w tej części Europy – Zgrupowań Partyzanckich AK „Ponury”. Po przeniesieniu w 1944 r. na Nowogródczyznę dowódca VII batalionu 77 pp AK oraz Zgrupowania „Zachód” Okręgu Nowogródzkiego AK. Poległ 16 czerwca 1944 r., podczas ataku na strażnicę graniczną w Bohdanach pod Jewłaszami. W okresie PRL znienawidzony przez władzę ludową i usilnie kreowany na bandytę, faszystę, zdrajcę. Legenda o Nim jednak przetrwała…

Więcej o książce TUTAJ